De wereld wordt almaar grimmiger en onherbergzamer. Onder het mom van zelfzorg kiezen steeds meer mensen ervoor om helemaal geen nieuws meer te volgen. Maar wat als we juist het omgekeerde doen, en de pijn echt dichtbij laten komen? Kunnen we zorgen voor de ander, en zou dat geen betere manier zijn om de wanhoop buiten de deur te houden? Een jaar lang bekeek Caro Van Thuyne het wereldnieuws alsof het haar of jou persoonlijk overkwam. Een jaar vol geweld lang neemt ze je bij de hand en trekt je mee in elk nieuwsbeeld dat haar treft – zonder weg te kijken. Radicaal menselijk en in zinderend zintuiglijke stijl doet ze je voelen tot je breekt. En dan reikt ze je zachte handen. Hoeveel duizend uren is een stomp in de maag, een smeekbede voor empathie – maar ook een troostende handoplegging, en een duwtje in de rug om in actie te komen. De opbrengsten van dit boek komen ten goede aan Child Smile, dat zich inzet voor kinderen in Gaza. Caro Van Thuyne debuteerde in 2018 met de verhalenbundel Wij, het schuim. In 2021 volgde de roman Lijn van wee en wens, die bekroond werd met de Bronzen Uil. Sindsdien verschenen het natuurlogboek Hier begint de natuur en het moederboek Bloedzang.