Dat olijke baasje op de voorkant van dit boek, dat ben ik. Een gewoon baby’tje, aan het begin van zijn leven. Een onbeschreven blad, iemand die op het punt staat om alles in de wereld te ontdekken. Die nog alles kan worden wat ie wil: straaljagerpiloot, brandweerman, profvoetballer, astronaut, Formule-1 coureur, maffi abaas of minister president. Beroepen waarvan kinderen dromen of waarover boeken worden volgeschreven.50 jaar later ben ik niets van dit alles geworden. Te weinig talenten? Te weinig doorzettingsvermogen? Wie het weet mag het zeggen, maar uiteindelijk ben ik een doorsnee man geworden. Met “huisje-boompje-beestje”, een vrouw en een kantoorbaan. Net zoals de meeste andere mensen om mij heen. Van mensen zoals ik gaan er 13 in een dozijn.Maar ook doorsnee mensen hebben hun leven. Ik heb gespeeld, gelachen en gehuild. Ik heb vrienden gemaakt en verloren. Ik ben verliefd geweest. Ik ben gevallen en weer opgestaan. Want het leven gooit immers ook bij gewone mensen van alles op hun pad. En ook die moeten alles een plek geven en hun lessen leren. Bijna altijd in alle anonimiteit.Voor mij is het na 50 jaar tijd om mijn doorsnee leven op papier te zetten. Mijn eigen, persoonlijke verhaal. Waarom? Omdat ik terugkijkend tot de conclusie kom dat mijn doorsnee leven misschien toch niet zo doorsnee is. Dat gewone mensen niet bestaan. Dat iedereen, hoe doorsnee ook, vol grote en kleine verhalen over het leven zit. Dat ook díe gebeurtenissen en de bijbehorende levenslessen verder verteld mogen worden. Ook al ben je geen Formule-1 coureur, president of voetballer geworden.Er passen immers nooit 13 mensen in een dozijn!