Als gevolg van een medische misser kampt een jongen levenslang met lichamelijke problemen, uitmondend in dermate grote psychische druk dat hij uiteindelijk maar één uitweg ziet. In dit aangrijpende boek geeft een moeder woorden aan het stille geweld van psycho-emotioneel isolement. Deze pagina’s fluisteren én schreeuwen. Ze ademen gemis. Ze dragen de echo van Maartens laatste woorden, woorden die niet werden gehoord, stiltes die te zwaar wegen om ooit te vergeten. ‘Slaapwel mama’; tot nooit meer is meer dan een getuigenis. Het is een aanklacht tegen een wereld die faalde. Maar bovenal is het een ode aan wie hij was, aan zijn kracht, zijn zachtheid, zijn liefde. Maartens verhaal is er één van littekens. Een lange strijd tegen een systeem dat hem niet zag, niet begreep, en dat hij uiteindelijk niet meer kon dragen. Hij stierf in stilte. Wat blijft, is liefde. Onvoorwaardelijk, wederzijds. De liefde van een moeder voor haar kind en van een kind voor zijn moeder. ‘Dit boek illustreert de onmacht van de samenleving om levenskansen te bieden aan iemand die met een uitzonderlijk verstand maar ook met beperkingen moet leven. We wensen het boek op de tafel van allen die bekommerd zijn om meer humaniteit in de wereld van morgen. Manu Keirse, emeritus hoogleraar KU Leuven’ Huiveringswekkend relaas van een moeder over de geboorte, het leven, en de zelfgekozen dood van haar zoon.