Op 26 augustus 1789 stemden de leden van de Franse Grondwetgevende Vergadering in met de Verklaring van de Rechten van de Mens en Burger, Déclaration des Droits de l’Homme et du Citoyen. De Franse Verklaring kan worden beschouwd als een van de eerste moderne mensenrechtenverklaringen. Zij was gebaseerd op het natuurrechtelijke uitgangspunt dat alle mensen van nature vrij en met gelijke rechten waren geboren. Het doel van de politieke gemeenschap was dan ook om de gelijke rechten en vrijheid van eenieder te waarborgen. De Franse Verklaring zou model staan voor latere mensenrechtenverklaringen, zoals de Universele Verklaring van de Rechten van de Mensen (1948), die vandaag de dag de basis vormt van onze mensenrechten. Deze bundel bevat een selectie van essays die studenten van de Universiteit van Amsterdam hebben geschreven over de Franse Verklaring van de Rechten van de Mens en Burger in het kader van het tweedejaars vak Europese Rechtsgeschiedenis. De opdracht was om de Verklaring te interpreteren in haar historische context en uit te leggen wat het belang daarvan is geweest voor de rechtsgeschiedenis en het denken over recht. De studenten hadden de keuze uit drie onderwerpen: de Verklaring als uitvloeisel van Verlichtingsdenkbeelden, de werking en invloed van de Verklaring buiten Frankrijk (bijv. in Nederland), en de rol die de Verklaring heeft gespeeld bij de emancipatie van achtergestelde groepen.