Eén op de zes Nederlanders draagt de littekens van een stille huiselijke strijd uit de kindertijd met zich mee. In deze enerverende autobiografie vertelt Anja Vlasblom op een aangrijpende maar toch luchtige manier over de gevolgen van haar opvoeding. Zij leert de wereld kennen door de bril van één van haar ouders en komt verkreukt tevoorschijn.De bijl die altijd op de rand van de kolenkit ligt, is weg. Gaat die gebruikt worden om mij ... Opvallend is dat niemand iets van deze traumatisering heeft gemerkt, noch van het ontstaan, noch van de gevolgen ervan. Tegen haar ondergrondse stroom van angsten heeft zij langdurig strijd geleverd. Uitgeput zie ik dat ma onder de golven verdwijnt. Ik wil en zal haar redden ...Eenmaal volwassen steekt het verleden soms energieverslindend de kop op en houdt haar dan van dingen af die ze graag zou willen doen. Een onbeduidende opdracht van mijn cheffin veroorzaakt een ongekende paniekaanval ...Ze legt een lange weg af, maar blijft op de been door haar diepe en onverwoestbare levenskracht. Gaandeweg komt ze tot inzichten die voor velen een prettige eye-opener zullen zijn.
