De openhartige autobiografie van Ahmed Aboutaleb, waarin hij voor het eerst terugblikt op zijn buitengewone leven en politieke carrière: van zijn jeugd in Marokko tot het burgemeesterschap van RotterdamAls Ahmed Aboutaleb op zijn vijftiende van Marokko naar Den Haag verhuist, weet hij één ding zeker: als je hier mee wilt doen, moet je de taal spreken en onderaan de ladder beginnen. Hij leert Nederlands, schrijft zich in bij de lts en werkt in de horeca. Per toeval komt hij in de journalistiek terecht. Als zijn contract niet wordt verlengd, besluit hij met zijn vrouw Khaddouj dat het tijd wordt voor meer vastigheid met hun jonge gezin. Hij gaat aan de slag als ambtenaar en maakt daarna een overstap naar adviesraden voor de regering. In 2004 volgt hij Rob Oudkerk op als wethouder in Amsterdam. Kort daarna schokt de moord op Theo van Gogh het land en komt Aboutaleb met zijn strenge uitspraken in het oog van de storm terecht. Hij moet tijdelijk onderduiken. In 2007 wordt hij staatssecretaris in het kabinet-Balkenende IV, twee jaar later burgemeester van Rotterdam. Hij wordt gezien als rolmodel, maar hij ondervindt ook argwaan. In alle hectiek houdt hij vast aan zijn koers op weg naar de wij-samenleving. Na de aanslag op Charlie Hebdo in 2015 maakte hij indruk met zijn scherpe, emotionele reactie: ‘Als je de vrijheid van anderen niet waardeert, pak dan je koffers en vertrek.’Thuis biedt een onbevangen kijk op het leven en de carrière van Ahmed Aboutaleb, waarin hij zelf vertelt hoe hij alles heeft beleefd.Over Ahmed Aboutaleb:‘Aboutaleb leidt Rotterdam met moed, geduld en bescheidenheid.’ Juryrapport City Mayors Foundation, 2021 ‘Ik ken hem als een betrokken en geëngageerde bestuurder, en een fijne collega. Zijn burgemeesterschap was én is indrukwekkend.’ Femke Halsema‘Na vijftien jaar als burgervader van Rotterdam zwaait Ahmed Aboutaleb dit najaar af. Als geen ander wist hij de stad samen te brengen met zijn grote betrokkenheid, rechtvaardigheid en een hart voor de mensen in zijn stad.’ Mark Rutte‘Beste burgemeester ooit.’ Ronald Sørensen