Dit boek brengt de dood bewust in het leven. Het geeft woorden, verhalen, taal aan levens die naar het einde gaan. Zin en betekenis als wezenlijke noodzaak om mens te zijn. Verbinding tussen wat voorbij is, wie voorbij zal gaan en wat nog komen zal en wie nadien zal zijn. Een soort van blijven, zonder ontkenning van het weggaan. Het bezorgt een eeuwigheid aan seculiere tijden, het geeft nabijheid over de ketens van de generaties. Het zijn woorden van verbinding, niet meer of minder dan ware menselijkheid, denk ik. --- Dirk De Wachter Hilde Ingels tekent verhalen op van mensen die niet zo lang meer te leven hebben. Ze laat hen terugblikken op hun leven, vooruitkijken naar het afscheid dat eraan komt en ze spreekt met hen over de dood. Uit deze gesprekken blijkt hoe betekenisvol het voor betrokkenen en hun naasten kan zijn om afscheid en dood te benoemen. In dit boek reflecteert de auteur op deze ontmoetingen en reikt ze handvatten aan voor wie met de eindfase van het leven geconfronteerd wordt. Nabestaanden delen hun ervaringen over de laatste maanden, weken en dagen met hun geliefde en enkele zorgverleners vertellen over wat de veelvuldige contacten met stervenden met hen doen. Waarom en hoe praten over het naderende levenseinde verbindend kan werken