Centraal in dit boek is de idee dat God de mens persoonlijk wil leiden. De opvattingen van Weil worden besproken over haar liefdesrelatie met God, met de medemens, met andere religies, met de natuur en over de rol van kerk en bijbel. In 1942 schreef Simone Weil: De overtuiging dat iemand ook buiten een zichtbare kerk gered kan worden, eist dat men alle elementen van het geloof gaat herzien, anders geraakt de kerk nooit uit de knoei van een totale onsamenhangendheid . Doorheen al haar notities, brieven en teksten heen blijkt dat Weil in haar persoonlijke zoektocht naar God, zelf bezig was met zulke herziening. Zij heeft ze nooit in een boek samengebracht. Gustave Thibon, die haar best gekend heeft sinds haar bekering en die als eerste een bundel van haar teksten publiceerde, schreef 50 jaar later: Wat zou ik na een halve eeuw nog toevoegen? Haar werk was voedsel voor de ziel en licht voor de geest. Dat kan niet geactualiseerd worden, want het komt tot ons vanuit een top die tijden en plaatsen overstijgt . Haar teksten hebben ook hoofden overstegen en lokten bij anderen veel bewondering uit. Paus Paulus VI citeerde Weil als één van de drie personen die de meeste indruk op hem gemaakt hebben. Toch heeft haar aansporing tot herziening van de elementen van het geloof tot dusver nog weinig navolging gekend bij kerkelijke verantwoordelijken, terwijl de actuele situatie in Europa daartoe meer en meer dwingt.