Ik merk aan de ene kant dat ik haar lief wil hebben met heel mijn ziel. Aan de andere kant vecht ik hier enorm tegen en dat maakt me dominant en hufterig. Het kan niet anders zijn dan dat zij dit ook merkt. Ik zie dat ze hier tegen vecht, ik ben benieuwd hoelang ze het volhoudt. Als ze niet zo naïef is als dat ik denk, zal ze in de tegenaanval gaan en laat ze me gewond achter. Als ze net zo naïef is als dat ze oogt, zal ik op een bepaald moment genadeloos misbruik van haar maken. Ik weet niet of ik met dat beeld kan leven. Inmiddels is het niet meer de vraag of het ethisch verantwoord is dat ik een relatie begin met een van mijn patiënten -die grens was ik al gepasseerd. De vraag die ik mezelf nu moet stellen is: kan ik met mezelf leven als ik deze vrouw breek met mijn gedrag? Terwijl deze vraag mij kwelt als een wilde hond in de nacht pak ik haar medisch dossier erbij en klap ik mijn Macbook open. Het is eigenlijk verachtelijk wat ik doe, maar ik kan mezelf niet stoppen. Ik ben het toonbeeld van beheersing en nu oog ik als een losgeslagen roofdier die met alle macht achter zijn prooi aan zit. Maar ik moet en zal alles van haar weten. Alles.