De nu 70-jarige Anton heeft als jongen van achttien, negentien zijn vader zien lijden aan een niet te stoppen hersenziekte. Herinneringen worden opgerakeld als vijftig jaar later zijn vele jaren jongere neef de oorzaak van de ziekte weten wil. Zijn angst speelt op. Verkiest hij onwetendheid boven zekerheid? ‘Een toespraakje houden, mooie woorden zeggen, dat kun je goed, ook vanavond, van bloemen die opengaan tot koningen – of was hij geen koning, die stenenroller? – maar daar laat je het bij, aan die mooie woorden een vervolg geven wilde nooit zo lukken, en weer niet. Woorden, verder niets, een zoen als we haar ophalen, geen arm om haar heen als ze verdriet heeft, geen glas water voor haar pakken als ze niet meer kan praten, geen traan, maar woorden, altijd weer woorden. Ze heeft verdriet, begrijp dat eens, voel dat, pak haar vast…’ Anton is een intieme roman over kwetsbaarheid en het belang van verbondenheid. ‘Anton zat bij vlagen hoog in mijn irritatiezone, maar uiteindelijk had ik sympathie voor hem. De keuze waarvoor hij werd gesteld is redelijk onmogelijk. Wat zou ik doen?’ (Een lezer) Het is de debuutroman van Henk van den Ende, 1942.