Gevangenisdirecteur Hans Claus schrijft in Een groet die alle regels tart. 100 jaar gevangenis Oudenaarde met grote betrokkenheid over het leven in 'deze lieflijke gevangenis aan de oevers van de Schelde'. In korte journalistiek geschreven teksten schetst hij hoe het er bij de gevangenen, bij de cipiers, maar ook bij boekhouding en directie aan toe gaat. Over het belang van het houden van parkieten, over het drama van een zelfmoord, over een online gesprek tussen een gevangene en de koning, over het belang van een likje rode verf op een gevangenismuur, over seks achter de tralies: elk thema tilt hij op tot een meer fundamentele beschouwing over wat een gevangenis met een mens doet. 100 jaar gevangenis Oudenaarde vormt voor de auteur de mogelijkheid om terug te kijken naar de motieven om gevangenissen te bouwen, maar ook om zeer kritisch het actuele functioneren tegen het licht te houden. Verleden en heden maken het voor Hans Claus mogelijk een toekomstige praktijk te ontwikkelen: in België vormen de nieuw opgerichte detentiehuizen een zeer interessante paradigmashift, een totaal nieuwe benadering van het omgaan met straf. Dit maakt de tekst zeer dynamisch: van verleden naar toekomst, van anekdote naar het ontwikkelen van een nieuwe visie op detentie.