Het ontroerende verhaal van een vrouw die haar man verliest aan Alzheimer. "Ik wilde het verhaal over onze liefde schrijven. Het werd ook een verhaal over verdriet, verlies en rouw. In mijn afscheidswoorden aan Harry zei ik: Samen hebben we hem (Alzheimer) een poepie laten ruiken. Dat zou ik nu niet meer zeggen. Want het was natuurlijk andersom. Door het op te schrijven kwam het venijn van Alzheimer pas echt aan het licht. Ook kon ik daardoor niet langer ontkomen aan de verwarring die de keuze van Harry om er vervroegd uit te willen stappen, bij mij veroorzaakte. Het werkte voor mij heel therapeutisch om het in een verhaalvorm te gieten. De sessies met een Ierse non zorgden eveneens voor een reis naar binnen. Elk verhaal is uniek. Toch heeft het mij geholpen om over andermans ervaringen met Alzheimer te lezen. Vanuit verschillende invalshoeken. Het contact met lotgenoten bleek zelfs een belangrijk houvast. Daarom heb ik eveneens besloten om ons verhaal op papier te zetten. Niet bedoeld als antwoord op HOE om te gaan met Alzheimer? Dat antwoord bestaat niet. De ziekte en dood van Harry hebben mijn kijk op het leven veranderd. Een ding is echter als een paal boven water blijven staan; liefde maakt het verschil. Wij vonden elkaar in de liefde voor het leven."