Samenleven draait om toegang krijgen, en elkaar toegang geven, tot middelen van bestaan. Ieder van ons moet zich daarin een eigen weg banen, maar zeden, regels en wetten conditioneren onze bewegingsruimte in die strijd om voedsel, gezondheid, beschutting, reserves, affectie en aanzien.
Kracht (vroeger) en energie (nu) zijn behoorlijk beslissend voor de mate waarin we binnen die ruimte kunnen scoren. De toegang tot energie hebben we zodoende al eeuwen onophoudelijk aangeblazen. Daarmee kunnen we reiken naar, en tasten in, steeds verder weg liggende domeinen en mogelijkheden daarbinnen. En ziedaar, het
verplaatsen (van grondstoffen, goederen, voedsel, vee, mensen en informatie) is heden ten dage de ultieme sport geworden.
De bijproducten van de daarvoor ingezette energie gaan ons nu de kop kosten. In hoeverre zijn er zowel binnen als buiten de toestandsruimte van onze huidige
samenlevingsregels, trajectoren denkbaar waarin die bijproducten op korte termijn geminimaliseerd kunnen worden?
Ik heb een vraag over het boek: ‘De sociale dimensie van de opwarming - Nijssen, J.B., Walter, H.J.G.’.
Vul het onderstaande formulier in.
We zullen zo spoedig mogelijk antwoorden.
