Losekoot werd bekend door zijn straatfoto’s die het individu in megasteden laat zien. “Streetview” toont een nieuwe selectie van zijn langlopende project geïnspireerd op de start van het “Urban Millennium”. Hij fotografeerde langdurig in de straten van New York, São Paulo, Seoul, Mumbai, Hong Kong, London, Lagos, Istanbul en Mexico-City, om de consequenties van extreme bevolkingsdichtheid op menselijk gedrag vast te leggen. Dit boek is daarmee een wereldwijd tijdsdocument van moderne stedelijke ervaring, dat laat zien hoe we ons handhaven in steden die soms niet lijken gemaakt voor mensen. Door dag- en kunstlicht op een bijzondere manier te combineren, lijken de beelden geënsceneerd maar zijn dat nooit. De beelden lijken, op haast intieme wijze, minidrama’s te onthullen, die normaal aan het blote oog voorbij zouden gaan. Zijn werk gaat over gevoelens die wel allemaal herkennen zodra we ons begeven in de stressvolle dynamiek van de straat, zoals isolatie, vervreemding en eenzaamheid. Hoe gaan we om met grote hoeveelheid prikkels die we krijgen te verwerken in het dagelijks stadsleven? Wat laten wij van onszelf zien in de dagelijkse maskerade? Ilja Leonard Pfeijffer schreef een essay voor dit boek: “Als er één fenomeen is dat het succes van de menselijke soort zowel symboliseert als verklaart, is het de stad. Als er één verschijnsel genoemd moet worden dat de bedreiging voor de toekomst van de menselijke soort op aarde zowel zichtbaar maakt als veroorzaakt, is het diezelfde stad.” Losekoot werd bekend door zijn straatfoto’s die het individu in megasteden laat zien. “Streetview” toont een nieuwe selectie van zijn langlopende project geïnspireerd op de start van het “Urban Millennium”. Hij fotografeerde langdurig in de straten van New York, São Paulo, Seoul, Mumbai, Hong Kong, London, Lagos, Istanbul en Mexico-City, om de consequenties van extreme bevolkingsdichtheid op menselijk gedrag vast te leggen. Dit boek is daarmee een wereldwijd tijdsdocument van moderne stedelijke ervaring, dat laat zien hoe we ons handhaven in steden die soms niet lijken gemaakt voor mensen. Door dag- en kunstlicht op een bijzondere manier te combineren, lijken de beelden geënsceneerd maar zijn dat nooit. De beelden lijken, op haast intieme wijze, minidrama’s te onthullen, die normaal aan het blote oog voorbij zouden gaan. Zijn werk gaat over gevoelens die wel allemaal herkennen zodra we ons begeven in de stressvolle dynamiek van de straat, zoals isolatie, vervreemding en eenzaamheid. Hoe gaan we om met grote hoeveelheid prikkels die we krijgen te verwerken in het dagelijks stadsleven? Wat laten wij van onszelf zien in de dagelijkse maskerade? Ilja Leonard Pfeijffer schreef een essay voor dit boek: “Als er één fenomeen is dat het succes van de menselijke soort zowel symboliseert als verklaart, is het de stad. Als er één verschijnsel genoemd moet worden dat de bedreiging voor de toekomst van de menselijke soort op aarde zowel zichtbaar maakt als veroorzaakt, is het diezelfde stad.”