Geert Schuermans volgde een jaar lang vijf gezinnen uit 'de lagere middenklasse'. Verhalen over sterke mensen die elke dag vechten om niet kopje-onder te gaan. De realiteit achter de statistieken. Ze heten Sofie, Koen, Eliza, Amin, Cindy en Kurt. Ze wonen in Denderleeuw, Merksplas, Maasmechelen, Houthulst en Deurne. Ze zijn medisch assistent, zelfstandige, drukker, poetsvrouw, kleuterleidster en rekkenvuller. Ze hebben één ding gemeen: ze horen tot wat men gemeenzaam ‘de lagere middenklasse’ noemt, die uitdijende groep waar ondertussen twee miljoen landgenoten deel van uitmaken. Twéé miljoen? In België? Jazeker. Die cijfers zijn al langer bekend en corona verscherpt ze nog. In De achterblijvers gaat Geert Schuermans op zoek naar de realiteit achter die statistieken. Een jaar lang volgt hij vijf gezinnen. Verhalen over sterke mensen die elke dag vechten om niet kopje-onder te gaan, dromen van een mobilhome en het koude zweet voelen uitbreken als hun zoon een schooluitstap aankondigt. Maar ook over een schrijver die uit zijn bubbel van hogeropgeleide tweeverdieners stapt, naar een wereld waar mensen zich al eens racistisch uitlaten, spuwen op ecotaksen en de vakbond maar niks vinden. ‘Ik wil me niet meer wegsteken.’ Over de mensen in dit boek 7 ‘Gie zie ech zo’n bureauventje, hè.’ Over de waarde van werk 33 ‘Wat gaan die mannen voor mij doen?’ Over de politiek 63 ‘Eigenlijk zijn wij allemaal aangespoelden.’ Over identiteit 93 ‘Weer een tijdje geen biowinkel voor ons.’ Over ecologie 127 ‘Miserie met de glimlach of miserie met een mulle.’ Over veerkracht 155 ‘Het was een heftig jaar.’ Over het afscheid van dit boek 185 Interessante lectuur 215 Dankwoord 217