In 'Witte onschuld' onderzoekt Gloria Wekker een centrale paradox in de Nederlandse samenleving: de passie en agressie die ras oproept, terwijl het bestaan van ras en racisme tegelijkertijd in alle toonaarden wordt ontkend. In haar verkenning van het dominante zelfbeeld van de witte Nederlander is het 'culturele archief' een leidend concept: de diep ingesleten attitudes en emoties die racisme in stand houden en hun oorsprong kennen in het koloniale verleden. In een nieuw uitgebreid voorwoord kijkt Gloria Wekker terug op het jaar 2020, in meerdere opzichten een 'annus horribilis', en komt zij uit op vier nieuwe paradoxen, aanvullend op de vier tegenstellingen die zij al noemde in de oorspronkelijke inleiding van Witte onschuld. 'In haar briljante boek geeft Gloria Wekker een scherpzinnige ontrafeling van het zelfbeeld van een natie. Een verhelderende collage van geschiedenis, politiek en antropologie.' Chimamanda Ngozi Adichie 'Witte Onschuld' levert een belangrijke bijdrage die ons nieuwe en specifieke inzichten geeft om het cultureel archief van kolonialisme te bestuderen. Dit boek reikt zich uit naar lezers en trekt ze naar binnen.' Sara Ahmed, onafhankelijk feministisch auteur en wetenschapper 'Gloria Wekkers geduldige anatomie van de Nederlandse raciale orde is een belangrijke bijdrage aan het groeiende debat over witheid en hoe we daaraan voorbij kunnen geraken.' professor Paul Gilroy, King's College, Londen 'Beste boek over Nederland.' Prof. Dr. Thijl Sunier, Vrije Universiteit 'Dit is een moedig boek, dat witte Nederlanders tot luisteren en leren aanzet. Vergeet de witte reflex ('ik ben onschuldig', 'wat nou racisme'), lees eerst dit boek en leer.' Prof. dr. Willem Schinkel, Erasmus Universiteit Rotterdam Voorwoord bij de zesde druk Inleiding 7 1. ‘Stel dat ze een grote neger mee naar huis neemt.’ 49 Case-studies van alledaags racisme 2. Het huis dat ras heeft gebouwd 77 3. De gecodeerde taal van ‘Hottentot nymphae’ en de discursieve aanwezigheid van ras in 1917 119 4. Over homo-nostalgie en (post)kolonialiteit 155 Waar zijn alle kritische witte homomannen gebleven? 5. ‘Want al ben ik zwart als roet, ’k meen het wel goed’ 197 Het geval van Zwarte Piet 6. Het grote ongemak: de ontvangst van White Innocence 235 Nawoord 269 ‘Maar hoe zit het met de kapitein?’ Dankwoord 277 Noten 283 Bibliografie 307 Index 331