Als kind van gescheiden ouders, was ik voor het mannelijke contact aangewezen op mijn opa. Wel ik had geluk, en veel mensen beweren dit, maar het was toch echt ik die in het bezit was de liefste opa en oma. Dit heeft me dan ook heel jong aan het denken gezet.
Wilden andere kinderen brandweerman, agent of conducteur worden dat ging voor mij niet op. Ik had maar één roeping en dat was opa worden. Het hield natuurlijk meer in, om het te worden, dan ik toen voor mogelijk had gehouden. Maar het is me gelukt.
Dus ben ik op dit moment de opa van zeven kleinzonen, waarvan er één helaas niet bij ons mocht blijven. Dit geeft al aan dat het niet allemaal rozengeur en mannenschijn is, maar met die andere zes jongens geniet ik nog altijd en ben ik blij dat ik al mijn belevenissen met hun heb
opgeschreven.
