we liggen rug aan rug, huid aan huid, met de nodige eerbied
in een stilzwijgen dat enkel mensen die zich schamen kennen,
al weten ze niet precies waarvoor, het is er gewoon
Huiden gaat op zoek naar de betekenis van dat wat ons lijf omsluit. Soms met een overschot aan ruimte, zoals een festivaltentje. Dan weer nijpend nauw als een harnas. Vaak als iets waarvoor je niet gekozen hebt, maar toch draagt, om in ieder geval niet teleur te stellen.
Het antwoord, de betekenis blijft onduidelijk. Wordt misschien wel nooit gevonden. Maar de tocht op zich heeft al heel wat te bieden.
