In 'Niet willen weten' heeft Henk van der Linden een groot aantal verhalen van dwangarbeiders in de periode 1940-1945 bijeengebracht, opdat wij allen weten wat hen destijds is overkomen. Het zijn verhalen door henzelf opgeschreven of aan anderen verteld. De meeste zijn afkomstig uit de archieven van lokale heemkundige en historische instellingen. Dwangarbeid in en voor Duitsland 1940-1945: De persoonlijke verhalen Tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn naar schatting 500.000 Nederlandse jongens en mannen dwangarbeider geweest. Op een bevolking van destijds 9 miljoen was dat een derde van de mannelijke beroepsbevolking, die ver van huis en haard, gedwongen aan het werk was, vaak in barre leef- en oorlogsomstandigheden. Zeker 30.000 van hen zijn nooit meer thuisgekomen. Zij die na de oorlog weer thuiskwamen, waren zwaar ondervoed en brachten naast allerlei ziekten ook oorlogstrauma’s mee. Dit deel van onze oorlogsgeschiedenis is tot heden zwaar onderbelicht gebleven. Dat er zo weinig over is gepubliceerd, heeft meerdere achtergronden. Toen de mannen weer thuis kwamen lag ons land in puin. De thuisblijvers hadden zelf veel meegemaakt. De handen moesten uit de mouwen, het land weer opgebouwd. Er was gewoon geen aandacht voor. Later in hun leven hebben ze er zelf ook niet veel over gesproken. Tegen hun kinderen en kleinkinderen zeiden velen over hun dwangarbeid: ‘Nee, dat ga ik niet vertellen, dat wil je niet weten’. En daarnaast wilden ze het zelf ook niet meer naar boven halen. Vandaar de titel van dit boek: ‘Niet willen weten’.