De Plek; dat is waar je je als mens verbonden weet met de Aarde. Van Ool schreef er eerder over, maar nog nooit zo menselijk en erudiet. Hij neemt in dit persoonlijke document de lezer mee naar het landgoed S., dat zijn toevluchtsoord is voor de drukte van de stad en dat in coronatijd zijn Plek werd.
De schrijver doet verslag van zijn vele natuurontmoetingen. Maar er is meer. Elk bezoek aan het landgoed vormt de aanleiding voor onderzoek en Van Ool duikt diep de letteren in. Met duidelijk plezier toont hij zijn gevonden schatten: een gedicht over de schoonheid van citroenen, een haiku waarin op een bronzen bel een vlinder slaapt, maar ook snibbige opmerkingen van Jane Austen, aanstellerij van Elisabeth Maria Post, een zestiende-eeuws recept voor vliegzalf, een betoog over de wreedheid van de natuur, en nog veel meer.
De stijl van Van Ool is zo aanstekelijk dat je als lezer niet eens doorhebt hoeveel je leert. Dit boek leg je hooguit weg om zelf de natuur op te zoeken.
