Vanaf januari 1975 ben ik drieënhalf jaar werkzaam geweest in Iran bij de Adriaan Volker Baggermaatschappij. Daar heb ik met mijn gezin tussen de bevolking gewoond en het Iraanse volk leren kennen als een gastvrij en prettig volk. Van Iran heb ik veel gezien door er in mijn vrije tijd rond te reizen. Ik ben onder de indruk van de schoonheid en ruwheid van dit land. Naar westerse maatstaven liep de doorsnee Iranees toen – en loopt nu nog – vele jaren achter in zijn ontwikkeling. Je komt in het buitenland sneller een hoogopgeleide Iranees tegen dan in Iran zelf. De sjah is er de oorzaak van dat de studenten Iran ontvluchtten, de universiteiten waren de bron van protest tegen het koninklijk huis, veel studenten zijn opgepakt en velen zijn het land ontvlucht. In 1975 waren in Amerika en Europa meer dan honderdduizend Iraanse studenten. Vooral de extravagante vorm van leven van het koninklijk huis schoot bij de studenten in het verkeerde keelgat. De sjah wilde in een versneld tempo het land verwestersen, omdat hij meende dat religie de ontwikkeling van zijn volk in de weg stond. De onderdrukking van toen (1975) en de onderdrukking van heden, dus vijftig jaar later, kent geen verschil. In die periode, zou je kunnen stellen, is de onderdrukking zelfs erger geworden. Door het overlijden van de 22-jarige Mahsa Amini, die haar hoofddoek niet correct droeg, is bij mij het idee opgekomen om mijn werkervaring van deze drieënhalf jaar op papier te zetten. Tevens is de informatie over de binnenlandse politiek, de misselijkmakende martelingen, het werk van de geheime dienst (Savak), gedetailleerd meegenomen in dit boek.