Ο ποιητής σχοινοβατούσε
πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί
προς τη δύση του ήλιου…
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, όταν κάποιος πληγωθεί από τον έρωτα, από τη ζωή, όταν ζήσει την αδικία, όταν η μελαγχολία της μοναξιάς χτυπήσει την πόρτα του, τότε η ψυχή του βαραίνει από στοχασμούς. Νιώθει την ανάγκη να ξεφύγει, αναζητάει την ελευθερία του καθαρού άνεμου και το πρωινό άρωμα του γιασεμιού. Αφήνει την φαντασία του να περιπλανηθεί στο παρελθόν, το παρελθόν που του προσφέρει ακόμη χαρά. Θέλει να νιώσει τη λύπη και τον πόνο, τη χαρά και την αγαλλίαση, ψάχνει το μονοπάτι που οδηγεί στο φως, την ποίηση.
Τρομάζει στην ιδέα πως, μια μέρα, η αδιαφορία θα του αφαιρέσει τη δύναμη να ξανανιώσει τις παλιές χαρές και λύπες. Θέλει να παραμείνει ευαίσθητος και φιλεύσπλαχνος.
Ik heb een vraag over het boek: ‘Πλέκοντας τους στοχασμούς σε ποιήματα - Papaloukas, Stathis’.
Vul het onderstaande formulier in.
We zullen zo spoedig mogelijk antwoorden.
