Een man alleen, op avontuur in Frankrijk, met als enige metgezel zijn zoontje, dat niet kan bewegen of praten. Maar wel luisteren en zien... Een man met een oude Landrover en een invalide zoontje is neergestreken in een godvergeten plaatsje in Noord-Frankrijk. Oorlog elders en het sluiten van de cementfabriek hebben veel vaste bewoners en zomergasten verdreven. De man is in maar één ding geïnteresseerd: een landgoed waar misschien al een eeuw niemand heeft gewoond. Hij gaat op onderzoek uit en ontdekt verontrustende dingen in de hof. Op het terras van het enige restaurant dat open is raakt een jonge psychologe gefascineerd door de manier waarop vader en zoon communiceren. De jongen kan namelijk niet praten. Omdat zij en hij geblokkeerd zijn door ervaringen in het verleden, heeft de sprakeloze Joeri heel wat werk te verrichten. Tja, en wat de équipe déminage allemaal in de hof ontdekt... zoiets wens je zelfs de meest boze buurman niet toe. Eigenlijk ga ik bij het schrijven van deze verhalen te werk als een kunstschilder: voor mij staat een wit doek dat ik met kleur wil vullen. Dat lege doek is hier een man met een zwervend bestaan dat draait om zijn liefde en zorg voor een zoontje dat niet kan praten of bewegen. Hij neemt hem overal mee naartoe, in een rolstoel of op zijn rug. In dit verhaal rolt hij in situaties die zijn solitaire bestaan zullen veranderen, o.a. door een onstuitbare behoefte om een verlaten landgoed te betrekken en daar een nieuw leven op te bouwen. Om te wortelen. Er komt een vrouw in het spel. Maar het landgoed heeft geheimen en ook de vrouw is daar niet vrij van. Het jongetje weet ze te ontrafelen. De man en de vrouw komen beiden tot een nieuw leven, dat ze in dienst stellen van de ander. Het vervult hen met een liefde voor die ander, een niet-egoïstische liefde. Een soort reset and play, hen geschonken door de goden of het noodlot, of gewoon door hun eigen verlangen.