Ontwaken uit een emotioneel autisme, een onderliggend thema van deze korte novelle. Een ander thema is liefde. Als je je hart kan openen voor een stoommachine wordt liefde voor een mens ook mogelijk. Een man is vrijwillige adjunct-conducteur op een museumtrein en oefent voor het examen stoker/hulpmachinist. En ja, dan komt er een meisje bij. Het schudt hem zodanig door elkaar dat hij uit zijn cocon moet komen. Het ontwaken gaat niet zonder slag of stoot. Uiteindelijk brengt de liefde tussen hem en de machine hem het echte leven binnen. Eigenlijk ga ik bij het schrijven van deze verhalen te werk als een kunstschilder: voor mij staat een wit doek dat ik met kleur wil vullen. Dat lege doek is hier een man met een uiterst beperkt bestaan dat zich afspeelt tussen het huis van zijn moeder en het museumspoor. Er gebeuren onverwachte dingen, hij doet onverwacht dingen, die licht in zijn schemerzone brengen. Zijn cocon begint te rafelen en hij gaat er onweerstaanbaar uitpuilen. Zijn gevoel reikt uit; naar de machine en naar het meisje. Een soort reset and play, geschonken door de goden of het noodlot, of gewoon door het eigen verlangen.