Hans Ittmann (1914 – 1972) is zowel een kunstenaar met zijn eigen verdiensten als een typische vertegenwoordiger van de Nederlandse naoorlogse generatie modernisten, typisch ook in die zin dat hij grotendeels in de vergetelheid is geraakt. Zijn naam figureert in tal van personenregisters maar wie de genoemde bladzijden er op na slaat ontdekt vaak niet meer dan enkele zinnen, of slechts een opsomming. Daarin vormt hij helaas geen uitzondering. Van de kunstenaarsverenigingen waarin hij tijdens de jaren vijftig een prominente rol speelde – de Liga Nieuw Beelden en Creatie – waren op een bepaald moment wel vierhonderd kunstenaars en architecten lid. Toch zijn velen van hen in de decennia daarna weggezakt in het collectieve kunstgeheugen. Ons land heeft zich ingespannen om de herinnering aan een andere groep artistieke hemelbestormers actief te houden - Cobra en de Vijftigers – maar dat lijkt ten koste te zijn gegaan van andere. Cobra kreeg - terecht - een eigen museum en de woorden van Cobravoorman Lucebert Alles van Waarde is Weerloos, kwamen op de voorgevel van het kantoor van een verzekeringsgebouw tegenover het Rotterdamse spoorstation Blaak te staan. Die zinsnede is echter ook illustratief voor het feit dat de kunst niet zelf kan bepalen wat haar lot zal zijn.