Na tweeëntwintig jaar is het zover: Cordelia heeft een hond.
Kuifje beveelt Bobbie, Bollie babbelt met Billie, Charlie Brown mijmert met Snoopy
en nu heeft Cordelia dus Kitsu. Of hij heeft haar, dat is niet helemaal duidelijk.
Kitsu is geen Terriër, geen Cocker, geen Beagle maar een Japanse Shiba,
want Cordelia houdt van het land waar de zon rijst. En rijst naar sushi smaakt.
Ze houdt ook van manlief en is tamelijk trouw, maar als ze echt moet kiezen is haar moederinstinct sterker dan de liefde voor haar bijslaap. Je merkt immers amper een verschil tussen vent en viervoeter: ze verliezen her en der haar, ze liggen struikelings in de weg, je moet ze manieren leren, voederen en hun gevoeg opruimen.
En in ruil voor een aai over hun kop, krijg je een lik.
Het was dus slechts een kwestie van tijd voor Cordelia een blaffer zou adopteren.
Haar favoriete wijsgeer is nu 'de hond' Diogenes, die vanuit zijn afgedankte bierton brieste: 'Beter een klotehond dan een hond zonder kloten.'
