Geloof als mosterdzaad verplaatst de berg in zee. Wat een pompoen dan wel vermag! Enig idee? Waarom toch zingen wij, als vogels in het bos, niet lustig, elk ons lied, eendrachtig erop los?! Twee gedichtjes van Angelus Silesius, de befaamde dichter uit de Duitse barok. Bewonderd door Goethe en Gerard Reve, en door vele anderen. Hij was de blijmoedige engel die niet genoeg kon krijgen van het hem steeds weer inspirerende lied over het licht en de liefde, die hij had gevonden in het geloof in God. Ja, een christelijke mysticus, die dicht over het licht en de oneindigheid, het goddelijke, over Jezus, Maria en andere iconen en symbolen van het christelijk geloof. Maar ook over gewone aardse dingen, die bijzonder worden wanneer ze de levensvreugde en vrolijke helderheid van Silesius weerspiegelen. Soms wat plechtig, vaak vermakelijk, meestal treffend. Angelus Silesius (Latijn voor ‘Silezische engel’) heette eigenlijk Johannes Sche¬ ler, die leefde van 1624 tot 1677. Zijn roem berust voornamelijk op zijn werk Der Cherubinischer Wandersmann - oder Geistreiche Sinn- und Schlussreime (1657), een grotendeels uit tweeregelige verzen (alexandrijnen) bestaande dichtbundel, die tot de hoogtepunten van de Duitse literatuur uit de barok wordt gerekend. Een nieuwe vertaling van de eerst drie boeken van Der Cherubinischer Wandersmann (De hemelse zwerver). Vertaald door Bertus ten Doeschot en Rob van der Hoeden.