Dit Requiem vertelt over de jaren dat Roos bij ons in ons gezin was. Zij stierf toen ze net veertien was geworden, na een strijd van negen jaar met hersentumoren. Na de beschrijving van haar korte leven bij ons gaat het verhaal verder met een verkenning van ‘het onbereikbaar land ginds aan de overzijde’, over mijn contact met Roos na haar dood, met vragen als: ‘Waartoe zijn wij op aarde?’ Die ochtend waren we snel klaar met het spelletje ‘ik weet ik weet wat jij niet weet’, en even wegdoezelend had ik Roos dood in mijn armen. Het was niet eens onaangenaam, ook dood wilde ik haar wel in mijn armen houden. Ze was nog warm. Toen ze koud werd, legde ik haar te rusten. Pas later op de dag begon het beeld te drukken. Toen Eleonora ernaar vroeg, barstte ik in tranen uit. Eleonora troostte mij heel lief en gewoon. Roos kwam en gaf mij een glas water. Op haar vraag zei ik alleen iets over een nare droom. Over de dood praten, daar was zij pas later aan toe. ‘Nu is Roos overgegaan en heeft de strijd achter zich gelaten. Haar ziel is vrij van het lichaam dat niet meer kon. In deze vrijheid straalt haar ziel alle liefde en licht terug naar ons. Deze liefde en dit licht zijn soms voelbaar, als wij haar vreugde voelen in ons hart. Of gewoon op een ondoordacht moment, waarop ze ineens merkbaar aanwezig is. De rollen zijn nu omgedraaid. Roos is vrij en helpt ons nu verder te gaan.’ (Mijn vriend Henk bij de uitvaart.) Ik was met Roos in het Huis van Heling. Roos was daar helder, stralend en compleet. Zij zei: ‘Het plan van mijn ziel is onvoorwaardelijke liefde en jullie licht brengen. Dat weet je al. Besef dat dit de echte realiteit is, niet ziekte en dood.’